ADHD w wieku dorosłym: „Fatalne następstwa niewłaściwego rozpoznania”
Obecnie wielu dorosłych pacjentów, zaszufladkowanych jako „depresyjni”, „antyspołeczni”, „narkomani” i „alkoholicy” leczy się z lepszym lub gorszym skutkiem, podczas gdy podstawowe ich schorzenie nie zostało rozpoznane: ADHD!
Chociaż te zaburzenia zostały opisane już 30 lat temu przez P. Wendera, ADD4/ADHD wciąż uważa się za chorobę wielu dziecięcego i wieku dojrzewania. Tymczasem szacuje się, że choroba ta występuje u 2-3% dorosłych (w porównaniu z 3-6% zachorowań dzieci i młodzieży).
Oznacza to, że niemal dwie trzecie dzieci tę chorobę „zabiera w dorosłe życie”.
Symptomy tej choroby, takie jak: deficyt uwagi, nadruchliwość, nieumiejętność kontroli impulsów, które pozostały z dzieciństwa, występują w pełni u ok. 30% dorosłych, u niemal 60% chorych można zauważyć co najmniej jeden z tych objawów.
Co należy wziąć pod uwagę przy leczeniu?
W wieku dorosłym symptomy choroby różnią się od występujących u dzieci i młodzieży i mogą obejmować wahania nastroju i problemy z planowaniem aktywności. W dziedzinach życia dotyczących związków partnerskich, relacji interpersonalnych i społecznych, wykształcenia i pracy zawodowej zdecydowanie więcej problemów ujawnia się u tych dorosłych, którzy nie leczą się na ADHD, niż u tych, którzy są w trakcie leczenia.
Prawdopodobnie u znacznej części pacjentów chorych na ADHD objawy pozostają do wieku dorosłego; Niemieckie Towarzystwo Psychiatrii, Psychoterapii oraz Neurologii (DGPPN) szacuje, że na ADHD cierpi od 2,5 do 4% wszystkich dorosłych. W dorosłym życiu przede wszystkim występują problemy społeczne i zawodowe. U wielu pacjentów terapia behawioralna pozwala na lepszą organizację dnia codziennego. Terapia farmakologiczna jest również ważnym elementem leczenia chorych w wieku dorosłym.
4ADD – ang.: Attention Deficit Disorder (pol.: Zespół Deficytów Uwagi)