Skrót ADHD oznacza tak zwany zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).
Ok. 5% wszystkich dzieci cierpi na ADHD. Jest to zatem najczęściej występujące zaburzenie z zakresu psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej. Dopiero niedawno odkryto, że ADHD może występować także w wieku dorosłym.
To zaburzenie neurobiologiczne znane jest od ponad 100 lat także pod określeniem „Pawełek wiercipięta“ („Zappelphilipp“). Pojawia się ono już w 1845 r. u frankfurckiego lekarza Heinricha Hoffmanna w książce „Staś straszydło“ („Struwwelpeter“).
Zaburzenie to obejmuje najczęsciej objawy z trzech kręgów:
- Niepokój fizyczny,
- impulsywne zachowanie
- i osłabienie koncentracji to najczęstsze objawy.
ADHD to problem, który zyskuje coraz większe znaczenie. Liczba leczonych pacjentów w Niemczech nie odzwierciedla jednak rozmiarów ADHD. Dotyczy to zarówno terapii niefarmakologicznych jak i farmakologicznych. Przyczyny tego, że ogromna liczba osób cierpiących na ADHD nie jest właściwie lub w ogóle leczona są różnorakie. Obok wątpliwości natury ideologicznej największą rolę na tym polu odgrywa niedoinformowanie, niedoświadczenie oraz problematyka diagnostyczna.